ROZMOWA Z NIENARODZONYM

W związku z opublikowaniem mojego wiersza pt. Rozmowa z nienarodzonym w ubieglorocznym listopadowym numerze miesięcznika MOJA RODZINA w nie do końca preferowanej przeze mnie wersji, poniżej zamieszczam autorski tekst tego wiersza. 

                     

 

Rozmowa z nienarodzonym

        

Jeszcze wczoraj byłeś maleńki jak kropelka

brzuch matki zamieniasz powoli w wielki balon;  

przed nami, dziecko, tworzenia długi czas i ból

i wspólny trud porodu.

 

Z gejzeru zmysłówś powstał

w bezpiecznym mej wybranki łonie

– wciąż trwają spory kim jesteś

a ty zatykasz uszy – i jesteś!

 

Stajesz się gotów do startu przemijania;

a na rozpędzonej fudze wszechświata mapie

gotują ci okruszek miejsca. Pokój i zgoda

powoli wraca, znów rozpoznaję słodką

woń fiołków, sensu nabiera każdej ważki praca.

 

Przyjmij więc Panie za ten kolejny cud stawania

wiązkę czerwonych polnych maków

 – za sytość przemijania składam Ci bukiet

 miodem pachnącego dorodnego siana.

 

Teraz już nawet śmiesznie sobie wróżę:

kogucik będzie czy kurka?  Możesz rycerzem być,

żniwiarzem i damą ponad wszystkie panie

byleś wyśpiewał ludziom pokój,

byleś wyśpiewał im kochanie.

 

Wczoraj rozmowę miałem z leśnym ludkiem,

co zamek ma pod borowikiem,

już słyszał – popatrz – twego serca stukot.

Czeka na ciebie, mówi, równa leśna wiara

 i żagli śmiechu łopot.

 

Czardasza zagra ci twa mama wkrótce,

twój ojciec chwyci cię w ramiona w tańcu,

lecz teraz luli mój syneczku,

córeczko moja luli.